De alarmeringstelefoon gaat. Ik neem op en aan de andere kant van de lijn een ambulanceverpleegkundige. Zij zijn opgeroepen door de buren van dhr P. Deze buren hadden meneer horen roepen en dachten dat hij gevallen was. 

Toen de ambulance gearriveerd was bleek dhr P. in paniek te zijn omdat hij naar het toilet moest maar niet wist hoe hij dat moest doen. De ambulanceverpleegkundige zag een map van onze organisatie en belde om te vragen of wij bij meneer langs konden komen om hem te helpen. 

Het gebied waarin ik werk is groot en ik was 25 min bij meneer vandaan maar kan direct in de auto stappen. Ik draai de straat in en de ambulance rijdt net weg. Eenmaal binnen tref ik een ietwat onrustige meneer. De jongens van de ambulance hadden hem naar het toilet geholpen vertelt hij, maar het moest allemaal vlug vlug want ze hadden er geen tijd voor. Meneer had daar weinig begrip voor maar ik was blij dat de ambulanceverpleegkundige mijn taak had overgenomen. Ik had namelijk geen idee hoe ik in mijn eentje deze grote zware man op het toilet had moeten krijgen. 

Nu ik iets langer met dhr praat bemerk ik dat hij behoorlijk in de war was. Denkt dat er brand is, ziet vlammen op de muur. Dit is echter de weerkaatsing van de brandende gaskachel. Die zo hoog staat dat ik inmiddels zweetdruppels op mijn voorhoofd heb staan. 

Ik hoor de voordeur opengaan en de zoon van dhr komt binnen lopen.  Ook hij is door de ambulanceverpleegkundige gewaarschuwd. De zoon vertelt me dat zijn moeder die dag is opgenomen in het ziekenhuis. En de hele familie dacht dat pa het wel redde alleen. Niets is minder waar. 

Samen met de zoon kom ik tot de ontdekking dat dhr niet meer zelfstandig kan functioneren door dementie.  Zijn vrouw hield dit al geruime tijd verborgen voor haar kinderen. Ze wilde hen niet tot last zijn en ze dit besparen. Zij deed alles voor haar man van het smeren van zijn boterham, geven van medicatie tot het bedienen van apparaten zoals de kachel en de telefoon. 

Wat nu? Deze meneer kan eigenlijk niet alleen thuis blijven deze nacht en de zoon heeft, wegens kleine kinderen, niet de mogelijkheid om te blijven.  Gelukkig kan ik het verzorgende team in te zetten om 2x een controle uit te voeren bij dhr vannacht. Een noodoplossing maar beter iets dan niets.

Mijn taak zit er hier op en met een gemengd gevoel loop ik naar buiten. Deze man kan niet voor zichzelf zorgen. Er wordt op hem gelet vannacht maar of het voldoende zal zijn….. Ik weet het niet. En dan die zoon. Moeder in het ziekenhuis en vader die niet meer die sterke man bleek te zijn die hij altijd was. Deze nacht zal hem nog lang bijblijven.