Op mijn 17e ben ik begonnen als leerling in een algemeen ziekenhuis. Jong, een puber nog maar toch vol overtuiging dat ik verpleegkundige wilde worden. Het menselijk lichaam intrigeerde me, daar wilde ik alles over weten. En mensen helpen bij wie het lichaam hen in de steek liet leek me het allermooiste wat er was. 

Binnen een paar maanden kwam ik tot de ontdekking dat het een prachtig beroep is maar ook enorm zwaar. In een klap werd ik volwassen. 

Op die jonge leeftijd al bezig zijn met mensen die heel erg ziek zijn en met stervensbegeleiding was een harde leerschool. 

Terwijl mijn vriendinnen bezig waren met make-up, vriendjes en stappen, stond ik aan een bed en luisterde naar de verhalen van de patiënten, hield een hand vast, verzorgde wonden en droogde tranen bij familie. 

Zodra je je uniform aan hebt vertrouwen mensen je, zien ze je leeftijd niet en ben je degene die hun dag draaglijker maakt. 

Of als je pech hebt ben jij ook degene waar ze alle frustraties op uitstorten omdat jij nu eenmaal degene bent die op dat moment voor ze staat. 

Jaren heb ik op verschillende afdelingen gewerkt, altijd met heel veel liefde en plezier. Ik hield van mijn beroep. 

Wegens omstandigheden ben ik er 7 jaar tussenuit geweest maar bleef erover lezen. Zou het toch de roeping zijn waar altijd over wordt gesproken? 

Sinds bijna 2 jaar ben ik weer terug in de zorg. Wat is er veel veranderd. Het gaat veel meer om de regels en protocollen dan dat er echt naar de mens achter de patiënt wordt gekeken en geluisterd. Enorm jammer maar het blijft een fantastisch beroep. 

Met heel veel plezier ga ik dagelijks naar mijn werk. Wat een liefde kan ik er in kwijt. En wat een warmte krijg ik ervoor terug. 

Iedere dienst maak ik het nodige mee en dat wil ik heel graag met anderen delen vandaar dat ik deze blog gestart ben. 

Ik neem je graag mee in de wereld van de zorg die zo ontzettend vaak negatief in het nieuws komt maar zo ongelooflijk mooi kan zijn. 

Jolanda

#zorg #verpleegkundige