24 dec 2020
Na bijna een jaar met coronamaatregelen, covid19 besmettingen, 1,5 meter samenleving, demonstrerende mensen, bedrijven die failliet gaan, verpleeghuizen die het hoofd niet meer boven water kunnen houden, is het morgen kerstmis. Oh wat kijk ik er naar uit. Eindelijk twee dagen die echt gevierd mogen worden met vrienden en familie.

Overal zie ik lampjes en mooie kerstversieringen. De hele week al mensen die met hele volle karren de supermarkt uitkomen.
Collega’s met foute kersttruien en kerstmuziek op de radio. Na een jaar zonder sociale activiteiten mag het weer. Iedereen is uitgelaten en vrolijk. De angst voor Covid19 is weg.

Ik rij de straat in, parkeer de auto en haal de tas met boodschappen uit de achterklep. En ineens slaat de teleurstelling toe. Ik ben vergeten een kerstboom te kopen. Eindelijk weer iets wat we mogen vieren en ik vergeet de kerstboom. Wat voel ik me teleurgesteld.
Thuis vragen ze: Waar is de boom? De doos met versieringen staan naast de bank. Ik kan wel huilen.

En dan word ik wakker.
Het is vandaag 5 mei. We vieren 75 jaar bevrijding. Dat vieren we thuis vanwege de Corona maatregelen. Wat het virus doet heb ik de afgelopen weken met eigen ogen gezien. Terwijl we probeerden het buiten ons verpleeghuis te houden bleek het al aanwezig te zijn. De incubatietijd was lang dus mensen waren al besmet en hadden anderen al besmet nog voor we wisten dat het binnen was.

Beschermende middelen hadden we nog nauwelijks. Mondmaskers moesten we zuinig mee zijn. Jassen, schorten die waren er wel maar moesten we hergebruiken omdat we anders niks meer hadden. En zo kon het virus, Covid19 zijn eigen weg bepalen. Het pakte ook mijn collega’s maar testen van de zorgmedewerkers buiten het ziekenhuis mocht nog niet. Geen koorts? Dan gewoon werken. Meneer Covid19 kon zijn eigen weg bepalen.

Uiteindelijk werd de verdeelsleutel voor de beschermende middelen veranderd. Het ging niet alleen meer naar de ziekenhuizen maar daarheen waar het nodig was. Blij met dit besluit maar het was natuurlijk wel te laat.
We hebben onszelf en onze ouderen niet kunnen beschermen in de eerste tijd.

Gisteren was er op de afdeling niemand meer in isolatie. Wat waren we blij. Deuren konden open en met plezier werd er schoongemaakt.
We hopen met zijn allen dat het niet nog een keer gebeurd. Dat we Covid19 de deur hebben kunnen wijzen. Hoe fijn zou dat zijn!

Vandaag vieren we vrijheid maar wel met het verdriet wat we de afgelopen weken hebben gevoeld. Het lijkt wel alsof het allemaal nog meer bij me binnen komt dit jaar. Het zal tijd nodig hebben om dit alles een plekje te geven.
We praten, huilen en lachen met elkaar.
Het heeft ook iets positiefs, het team is naar elkaar toe gegroeid. Ik zie een basis om mee verder te gaan.

Het is 22.00 uur. Tijd om te gaan slapen.

24 december 2020, een dag voor kerst. Nederland is weer open, we gaan uit eten met vrienden en familie. We knuffelen elkaar, het mag meer.
Ik ben verdorie vergeten een kerstboom te kopen maar wat maakt het uit. We mogen weer bij elkaar zijn zonder angst, zonder ziek te worden van elkaar. Ik voel alleen maar liefde en geluk.

Ik word wakker met een glimlach, het is 6 mei 2020. Ik heb gedroomd. Op de klok zie ik dat het 6 uur is, tijd om op te staan.
Het is nog lang geen kerst maar hoe zal het dan zijn? Zullen we dan weer bij elkaar mogen zijn? Mogen we elkaar weer vasthouden zonder bang te zijn voor dat klote virus?

Ik hoop het zo! Dat dit geen droom maar werkelijkheid zal zijn. ❤️

Daar zit ze dan in een rolstoel, haar arm in een sling en een been op een voetsteun. Met haar andere arm kan ze zichzelf met de rolstoel een beetje voortbewegen door de gang van het revalidatiecentrum. Vanmorgen is ze geheel geholpen met wassen en aankleden want ze kan het zelf niet meer al heeft ze er nog zo hard voor geoefend. Alleen haar haar kammen en tanden poetsen lukt nog zelf.

Na maandenlange revalidatie is het duidelijk. Mevrouw kan niet voor zichzelf zorgen. Zelfstandig lopen of naar het toilet gaat niet. Mevrouw probeert dat weleens maar het is niet veilig en mevrouw valt dan.

Haar man, ook niet in goede gezondheid, komt iedere dag langs. Hij is niet in staat voor zijn vrouw te zorgen en hun huis kan niet worden aangepast. Daarbij heeft mevrouw echt 24 uur zorg nodig. De hersenschade heeft gezorgd voor gedragsverandering.

Dus wordt er bij het CIZ een indicatie aangevraagd om opgenomen te worden in het verpleeghuis. Na enige tijd komt het antwoord.

De aanvraag wordt afgewezen. Mevrouw heeft nog eigen regie en kan hulp inroepen als dat nodig is.

Eigen regie, hulp inroepen wanneer nodig.

Als dit de basis is waarop men geen indicatie krijgt voor verblijf in verpleeg- of verzorgingshuis dan snap ik werkelijk niet meer waarom we in ons verpleeghuis een oproepsysteem hebben. Waarom onze doelstelling is om mensen zoveel als mogelijk de eigen regie te laten behouden snap ik dan ook niet meer.

Uiteraard is er een bezwaar ingediend maar die wordt afgekeurd heeft het CIZ aan meneer verteld. En wat kunnen wij doen? Mevrouw naar huis laten gaan omdat haar plek bij ons niet betaald zal worden.

Thuiszorg regelen, die twee hooguit drie keer per dag langs kunnen komen. Mw zal voor de nacht incontinentiemateriaal moeten dragen omdat niemand haar een po kan komen geven als zij in de nacht moet plassen. Overdag zal ze zelf proberen naar het toilet te gaan en ze zal vallen om zo binnen de kortste keren aangeboden te worden door de huisarts voor een crisisplek omdat het thuis wonen absoluut niet gaat.

Het was aan mij om aan mevrouw en meneer te vertellen dat ze hier niet mag blijven. Dat ze slachtoffer zijn van het systeem wat door onze regering bedacht is. Ik heb er buikpijn van. Maar wij kunnen niet anders. En wat zeggen zij huilend tegen mij? Bedankt voor alles, jullie hebben zo je best gedaan. Ik slik mijn tranen weg. Ik denk alleen maar hele lelijke woorden en blijf stil.

Met toestemming van meneer en mevrouw deel ik dit verhaal. Onbegrijpelijk dat ons zorgstelsel zo werkt.

Delen wordt gewaardeerd.

Dagdienst, het is druk in het verpleeghuis waar ik als daghoofd werk. Ik loop snel een rondje over de afdelingen om te kijken waar mijn hulp het hardste nodig is. Moeilijke keuze maar ja ik kan me niet in vieren delen. Ik neem een besluit en loop een kamer op met twee heren.

Eerst help ik meneer op het eerste bed met wassen en aankleden. Zodra hij richting het ontbijt is open ik het gordijn naar het tweede bed. Goedemorgen meneer, heeft u lekker geslapen? Het antwoord is volmondig ja maar daarna begint hij te huilen. Hij vertelt dat hij hier niet wil zijn maar dat er gezegd is dat hij niet meer in zijn eigen huis kan wonen.

Ik begrijp dat hij zo verdrietig is want ziek zijn en dan ook nog eens volledig afhankelijk zijn van telkens weer een andere verzorgende is natuurlijk ook niet wat je voor ogen hebt in het leven. Ik pak even zijn hand en vraag of ik hem mag helpen aankleden en beloof hem te proberen zijn dag ietsje leuker te maken. Ietwat argwanend stemt hij toe.

Even later zit hij aangekleed in zijn rolstoel. Ik pak scheerzeep en een mesje en haal de minstens 4 dagen baard eraf. Ik vraag hem te voelen of ik alles heb gehad en op zijn aanwijzingen zorg ik ervoor dat hij er weer goed verzorgd uitziet. Er komt steeds meer een glimlach op zijn gezicht.

Dan als alles klaar is geef ik hem een hand en wens ik hem een fijne dag. Hierop zegt hij: “Een hand? Ik wil er twee zoenen bij!” Hij kijkt er ondeugend bij. Ik pak hem bij beide schouders vast en geef op zowel zijn linker als zijn rechter wang een zoen. Dat had hij zichtbaar niet verwacht en hij straalde van zijn ene naar zijn andere oor.

Vijf minuten later zie ik hem aan de ontbijttafel zitten. Hij zwaait en zegt: “Dag mooie dame.” Ik zwaai lachend terug.

Twee uur later kom ik hem weer tegen. Hij weet al niet meer wie ik ben maar de lach op zijn gezicht is nog steeds aanwezig. Ik had hem beloofd zijn dag wat leuker te maken. Het is gelukt.

Ankie woont net een paar weken bij ons op de afdeling. Vanwege dementie was zelfstandig wonen niet meer mogelijk. Ze voelt zich vaak wat verloren want al gaan veel handelingen niet meer, bij vlagen is ze heel helder en herkent ze iedereen om haar heen. 

Ankie weet dat ze niet meer thuis kan wonen en daarom bij ons is maar leuk vindt ze dat uiteraard niet. Humor kan ze waarderen dus maak ik haar met flauwe grapjes altijd aan het lachen. Ik dans met haar in de rolstoel door de kamer, doe haar haar door de war en vertel over blunders die ik heb gemaakt. Ze schatert het dan uit. 

Je bent lief, zegt ze dan. Ik antwoord altijd met: “Dat weet ik, ik ben altijd lief” Wat haar dan direct weer een lach van oor tot oor bezorgd. En af en toe droog ik haar tranen en sla ik even mijn arm om haar schouder als afleiding niet helpt. 

Vanavond bracht ik Ankie naar kamer en hielp ik haar naar bed. Ze vertelde dat haar vriendinnen langs waren geweest en dat ze het zo erg vindt niet meer zelf naar hen toe te kunnen gaan. Maar ze was wel heel dankbaar dat ze zo vaak bij haar langs komen. Ik kom hier nooit meer weg he?, vraagt ze. Nee lieverd, je woont nu bij ons en we zorgen zo goed mogelijk voor je. Dat weet ik wel hoor, is haar antwoord. 

Ik dek haar toe en veeg haar haar uit haar gezicht. Lig je lekker Ankie? Ja zo lekker lig ik bijna nooit. Wil je nog een nachtkus? Oh ja heel graag, zegt ze blij. Ik kus haar op haar wang en ik krijg een grote klapzoen op mijn wang terug. 

Wat ben je toch lief, zegt ze. Ik heb altijd al op iemand zoals jij gewacht, fijn dat ik je ontmoet heb. 

Welterusten lieve Ankie en met een brok in mijn keel loop ik haar kamer uit.